Ve Son Buldu

Önce her şeyi siyaha boyamak lazım. Sonra kurumasını bekleyip üstüne beyaz harflerle yeni bir hikaye yazmak.

Ben buna unutmak diyorum...

Kaçmak her zaman 2. tekil şahsa karşı yapılan bir eylem değildir, çoğu zaman insan kendinden kaçar, yalnızlığından kaçar, anılarından kaçar, aynalardan bile kaçar kimi zaman. Senden kaçmak için o kadar hızlı koştum ki, o kadar çok hayata değdim ki ve o kadar çok hayat bana değdi ki, dönüp bana baksam artık beni hatırladığın gibi görür müsün o bile muamma...

Ben bizi;

Hiç kimsenin bilmediği çok nadide bir yerde bıraktım

Ben seni;

Bizim olmayan bir hayatın kıyısında bıraktım...

Bahane olduğunu düşünüyordun.. Takıntılı olduğumu ya da abarttığımı.. Hiç olmadığını, başka sebepleri aracı kıldığımı, sürekli bir şeylerin arkasına saklandığımı sanıyordun.. Yalandı gözünde söylenen her kelime.. Hepsi.. Değildi, hepsi gerçekti.. O kadar inanmıştın ki kendine, göremiyordun.. İnandıklarından vazgeçemiyordun.. Hiçbir açıklama, hiçbir kanıt, hiçbir şey caydıramıyordu yanlış bildiklerinden, düşündüklerinden.. Dönüp bir kez kendine bakmıyordun dışarıdan.. Olsun..

İnanmasın..
Caymasın..
Görmesin..
Gerçeklerin kanıtlanmaya ihtiyacı yoktur çünkü..

Ve son buldu..

Bu sefer her şeyin sonuydu..
Bu sefer gerçekten sondu..