Uykumu çaldılar sanki bu sıralar, göz kapaklarım kapanmamak için mücadele veriyor. Uykusuz kaldığım her gecede yastığımın altına yeni umutlar saklıyorum.Olmayacak dualara amin dememeyi öğrenmek lazım aslında...
Yastığımın altında biriktiriyorum seni, o kadar çoksun ki bende, o kadar büyüksün ki içimde, yetiremediğim yerde yastık altına itiyorum seni.
Bir umut sakladım derinlerde bir yere adını koymadım, olmaz diye amin bile demedim sakladıktan sonra, kendime bile söylemiyorum, söyleyemiyorum... uçan balon misali elimden uçup gider diye.
Hiç bir çocuğun elinden uçan balonunu elinden alınışını izledin mi ? Benimkiler hep yüzümde patlardı izi sol yanımda kalırdı haberin yok.
Alıp başımızı hiç kimsenin bilmediği, kimsenini bizi tanımadığı, dilini bile bilmediğimiz bir yere gitsek. Hayattan küçük beklentilerimiz olsa mesela, sabah salçalı ekmek yemek mutlu etse bizi, akşamları film izlemek hiç olmadığı kadar mutlu etse mesela.
Kaçırdığımız hayatı küçük şeylerde bulsak tekrar...
Senle ben birer yabancı olabilir miyiz ?
Aynı yere giderken bir tramvayda karşılaşsak tekrar sever miyiz ? Birbirimizi.
Belki geçici...
Belki yanlış zamanda...
Belki çok geç...
Yada belki sonsuza kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.