Yatağın kenarında seni sevme sanatı

Gün yeni başlıyor...

Bana soracak olursan nerede kalmıştım, nereden devam ediyorum , nereye gidiyorum yada gidiyor muyum ? Yada sadece ilerliyorum evet buna bir yere gitmek denemez aslında sadece ilerliyorum sana göre ileri bana göre geri amacı olmayan, hedefi olmayan bir yolculuğa çıkmışım da yol alıyorum aslında ben sana yürüyorum ancak sana attığım her adımda seni biraz daha mı kaybediyorum ne....

Çift kişilik yatakta çift yastıkla beraber yüzümü duvara vermiş ayaklarını karnına çekmiş bir çocuk gibiyim geceleri...

Çocukken sırtımız kapıya dönükken arkama bakamazdım ben, korkardım sanki arkada birisi varda ben arkamı dönsem bişi yapıcak bana diye. Artık arkamda biri çıkar diye değil artık arkamı döndüğümde senin olmayışınla karşılaşacağım için arkamı dönemez oldum ve artık hep duvarla bakışır olduk... Yatağın diğer kısmı bıraktığın gibi soğuk, ıssız ve karanlık....

Sen hiç birini sabah uyandığında yanında görememekten korktun mu ? Ben her gece bunun korkusuyla yatağa giremiyorum saatlerce televizyon izliyorum mesela koltukta uyukluyorum... yataktan, uykudan, sensiz gelecek sabahlardan ve sensiz rüyalara dalınacak gecelerden kaçarcasına...

Sen hiç yatağın soğuk kenarında birini çok özledin mi ?

Hayat garip;

Birbirimize aşık olurken birer yabancıydık ama ayrılırken birbirimizi en iyi tanıyan insanlardık.

Ben kafamı koyunca her şeyi unuttuğum omuzlarını özledim...

Hayatıma giren en son ve en güzel kız...

Ben küçükken  düştüğümde bakınmazdım etrafa, el aramazdım kaldıracak, bir anne öpücüğüne gerek duymazdım, babamın “benim oğlum hiç ağlar mı?” sözünü beklemezdim ağlamamak için.. Silerdim dizimi, ellerimi.. Kalkardım.. 

Ne zaman sen girdin hayatıma her düştüğümde elini arar oldum, yaramı silmeni istedim, 'canım bir şeyin var mı' deyişini bekler oldum... Ben ağlar oldum senden sonra.. silemedim senden sonra dizimi ellerimle

Ben senden sonra kalkamadım...

Huzuru zaman mı çaldı benden yoksa üzerimden çok mu zaman geçti mukayese edemiyorum inan. Gidişine yüklediğim onca ucu bucağı olmayan anlamlar kafamda kurduğum senaryolar sonunda beni güçsüz kıldı. Aslında güçlü insan yokmuş hayatta, güçlü gözüken insanlar varmış sen gibi , ben gibi, biz gibi...

Senden sonra saklanır oldum; gerçeklerden, arkadaşlarımdan, tahammül edemediğim bende bıraktığın birçok duygudan... Her köşeden sen çıkacakmışsın gibi döner oldum sokakları... Her gün uyumadan iyi geceler diledim sana gecelerin iyi geçsin diye mesela, Beni bilirsin pek kahve sevmem senden sonra kahve içer oldum kahve içerken bu kız neden bu kadar mutlu oluyor diye kendimi senin yerine koydum bir bardak bol fındıklı kahvede seni andım haberin yok ve adım gibi eminim seninde daha önce hiçbir şeyden bu kadar çok haberin olmamıştı.

Bazen saklananlar bulunmayı en çok isteyenlerdir...

Başıma gelen en güzel ikinci şey gülüşündü... 

İlki ise

Bana gülüyor olmandı

Ama hiç bir şey gülüşünü benden alıp başkasına vermen kadar acıtamamıştı canımı...

Hayatıma giren en son ve en güzel kız;
Bundan on sene sonra kim olur hayatımda bilmiyorum ama on yıl sonrada seni sevicem bunu biliyorum...

Kadınlar...

Bana mesaj atmıyor çünkü; Yokluğunu aratmayan kişiler var açık ve net...

Kadınlar, kendilerini seven adamlardan hoşlanmazlar.. Kadınlar ulaşamadıklarına tutulur, onlar için mücadele eder, elinin altındakini de her ihtimale karşı hazırda tutar, onları bütünüyle kaybetmek istemezler.. Ne kadar akıllı olursa olsun, kalbi ve aklı arasında kalan bir kadın, doğruyu bilmesine rağmen yanlışa gider.. Düşer dizlerinin üstüne, oturur kendi haline acır..

Kadınlar diyorum;

Asla iyi adam sevmezler..

Bence keder, beynine göre birinin öldüğünü kabullenmesi için geçen bir zaman aralığı, çünkü vücudunda ki her şey; aklın, tüm benliğin sana onların canlı olduklarını hatırlatıyor ve bundan kurtulman uzun zaman alıyor.. Ama en zorunda sevdiğin birini unutmak...

Unuttum mu diye kendime soruyorum bazen, unutabildim mi geçmişi.. insan kendi geçmişini unutabilir mi ? bu insanın kendini unutması demek değil mi ? İnsan kendi geçmişini unutarak en büyük ihaneti kendine yapar aslında. Kendinden kaçar, uzaklaşır... 

Affetmek erdemse unutmamak akıllılıktır, ilk pişmanlık büyük derstir almayan çok pişman olur. Bu arada çok pişman olan aslında hiç pişman olmamıştır...

Sevdiğim insanları kaybetmekten her zaman korktum..

Bazen merak ediyorum;

Beni de kaybetmekten korkan var mıdır acaba diye...